ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะดำเนินชีวิตได้
ในชนบทอันไกลโพ้น ในดินแดนที่ราบสูง ภาคอีสานของประเทศไทย มีชีวิตหนึ่งเกิดมาลืมตาดูโลก เป็นชีวิตที่กำเนิดเป็นคนสุดท้ายของครอบครัวนี้แต่ด้วยความที่ไม่สามารถบำรุงร่างกายและลูกน้อยในครรภ์ให้มีความสมบูรณ์ได้ เพราะในชนบท อาหาร ความเป็นอยู่ก็เป็นไปตามวิถีชีวิตของชาวชนบทในภาคอีสาน ชีวิตที่กำเนิดมาใหม่จึงไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร มีน้ำหนักน้อยกว่าเด็กที่เกิดใหม่ทั่วไปที่ควรจะเป็น ตัวเล็ก น้ำหนักเบา ด้วยความเป็นที่คนลูกคนสุดท้าย(คนที่ 10 ) อายุของแม่ก็มากแล้ว น้ำนม จึงไม่มีจะให้ลูกน้อ จึงต้องอาศัยญาติพี่น้องที่ยังมีลูกอ่อน ให้ลูกได้ดื่มนมแทนน้ำนมของแม่ แต่ไม่นานผู้เป็นแม่ก็มาเสียชีวิตลง สาเหตุจากการคลอดลูกคนสุดท้ายแล้วล้มป่วยลง คงเป็นบุญของเด็กน้อยกำพร้าแม่แต่ยังเด็ก ก็มีผู้มาขอไปเลี้ยง ผู้ที่มาขอไปเลี้ยงก็ไม่ใช่คนอื่นไกล แต่เป็นญาติพี่น้อง ที่แต่งงานแล้วแต่ไม่มีลูกสักที และโชคดีอีกอย่างคือ ผู้ที่ขอไปเลี้ยงนั้น เป็นผู้ที่มีหน้าที่พิมพ์ของชาติ เป็นครูประชาบาลจึงได้มีโอกาส ได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดี แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านที่ตนเองเกิด ต้องไปอยู่ที่หมู่บ้านอื่น ต่างอำเภอ นานทีพ่อ-แม่บุญธรรมจะพากลับมาเยี่ยมบ้าน คงเป็นเพราะกลัวว่า ครอบครัวของเด็กน้อยจะเอาลูกกลับคืนไป พ่อ-แม่ บุญธรรมจะไม่ให้ใครในครอบครัวของเด็กน้อยได้เจอหน้าเลย
